தி.டிலக்சன்
யாழ். பல்கலைக்கழகம்
யாழ்ப்பாணத்தின் செம்மணி ஒருகாலத்தில் அமைதியான விவசாயக் கிராமமாக இருந்தது. ஆனால், இன்று அதன் பெயர் மனிதப் புதைகுழிகளுடனும், காணாமல் போனவர்களின் கண்ணீருடனும் பின்னிப் பிணைந்துள்ளது.
இலங்கையின் உள்நாட்டுப் போரின் வடுக்களைத் தாங்கி நிற்கும் ஆயிரக்கணக்கான கிராமங்களில் செம்மணியும் ஒன்று. எனினும் இங்கு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட புதைகுழிகள் போரின் இருண்ட பக்கங்களை உலகிற்கு எடுத்துக்காட்டியதுடன்,
நீதிக்கான ஒரு நீடித்த போராட்டத்தின் குறியீடாகவும் மாறியுள்ளன. அண்மையில், புதிய அகழ்வாராய்ச்சிகள் மூலம் மீண்டும் வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டுவரப்பட்டுள்ள உண்மைகள் மரணத்தின் மௌனத்தை உடைத்து, வரலாற்றின் பக்கங்களில் புதிய சோக அத்தியாயங்களைச் சேர்க்கின்றன.
ஒரு கொடூரமான வாக்குமூலமும் ஆழமான உண்மைகளும்
செம்மணியின் துயர வரலாறு 1998ஆம் ஆண்டில் வெளிச்சத்திற்கு வந்தது. யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்த பாடசாலை மாணவி கிருஷாந்தி குமாரசுவாமி பாலியல் வன்புணர்வுக்கு உட்படுத்தப்பட்டு கொல்லப்பட்ட வழக்கில் கைது செய்யப்பட்ட இலங்கை இராணுவ வீரர் சோமரத்ன ராஜபக்ஷ அதிர்ச்சியூட்டும் வாக்குமூலத்தை அளித்தார்.
அவர் 1996ஆம் ஆண்டு யாழ்ப்பாணம் இராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டிற்குள் வந்த பிறகு பல தமிழர்கள் கொடூரமாகக் கொல்லப்பட்டு செம்மணியில் புதைக்கப்பட்டதாகக் கூறினார். இந்தக் குற்றச்சாட்டுகள் பெரும் அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தின.
சோமரத்ன ராஜபக்ஷவின் வாக்குமூலத்தின் அடிப்படையில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆரம்பகட்ட அகழ்வாராய்ச்சியில் 15 சடலங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. இவற்றில் 1996இல் காணாமல் போன இருவர் அடையாளம் காணப்பட்டனர். இந்த கண்டுபிடிப்புகள், அப்போதைய ஆட்சியில் நடந்த மனித உரிமை மீறல்களின் ஆழத்தையும், அப்பாவி பொதுமக்கள் அனுபவித்த துயரங்களையும் உலகறியச் செய்தன.
இது வெறும் 15 சடலங்களின் கதை மட்டுமல்ல, அது காணாமல் போன ஆயிரக்கணக்கானோரின் பிரதிபலிப்பு.
நீதியின் நீண்ட பயணம்:
தடைகளும் நம்பிக்கைகளும்செம்மணி புதைகுழிகள் தொடர்பான வழக்கு இலங்கையின் நீதித்துறை வரலாற்றில் ஒரு மைல்கல்லாக அமைந்தது. சோமரத்ன ராஜபக்ஷவின் வாக்குமூலத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு, ஏழு இராணுவ வீரர்கள் மீது குற்றச்சாட்டுகள் பதிவு செய்யப்பட்டன. இந்தக் குற்றவாளிகளுக்கு தண்டனை வழங்கப்பட்டது.
இது இலங்கையில் மனித உரிமை மீறல்களுக்காக இராணுவ வீரர்கள் தண்டிக்கப்பட்ட அரிய நிகழ்வுகளில் ஒன்றாகும். எனினும் இந்த நீதிக்கான பயணம் மிகவும் மெதுவாகவும் பல தடங்கல்களுடனும் நடைபெற்றது.
பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களுக்கு முழுமையான நீதியும் காணாமல் போன தங்களது அன்புக்குரியவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்ற உண்மையும் கிடைப்பதற்கு நீண்ட காலம் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது.
சர்வதேச மன்னிப்புச் சபை (Amnesty International) போன்ற மனித உரிமை அமைப்புகள் செம்மணி குறித்து முழுமையான வெளிப்படையான விசாரணை நடத்தப்பட வேண்டும் என்று தொடர்ச்சியாக வலியுறுத்தி வந்தன. இந்தச் சம்பவம் இலங்கையின் பொறுப்புக்கூறல் குறித்த சர்வதேச சமூகத்தின் கேள்விகளை எழுப்பியதுடன் போர்க்குற்றங்கள் மற்றும் மனித உரிமை மீறல்கள் தொடர்பான சுயாதீனமான விசாரணைகளின் அவசியத்தை மீண்டும் வலியுறுத்தியது.
புதிய அகழ்வாராய்ச்சியின் வெளிச்சம்: ஒரு முடிவில்லா துயரக் கதை
இத்தனை ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு 2025ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி மாதத்தில் செம்மணி சிந்துபாத் சுடுகாடு அருகில் மீண்டும் புதிய புதைகுழிகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டமை இந்த துயரக் கதையின் புதிய கவலைக்குரிய அத்தியாயமாக அமைந்தது.
யாழ் நீதிமன்றத்தின் உத்தரவின் பேரில் மே மாதம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட அகழ்வாராய்ச்சியில், இன்று (ஜூன் 29, 2025 நிலைவரப்படி) வரை பச்சிழம் குழந்தைகள் உட்பட 33 சடலங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன.
இந்த புதிய கண்டுபிடிப்புகள் மீண்டும் இலங்கை மற்றும் சர்வதேச அளவில் பெரும் அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தியுள்ளன. யாழ்ப்பாண நீதவான் நீதிமன்றம் இந்த இடத்தை ஒரு கூட்டுப் புதைகுழியாக அதிகாரபூர்வமாக அறிவித்துள்ளதுடன் மேலதிக அகழ்வாராய்ச்சிக்கான கால அவகாசத்தையும் வழங்கியுள்ளது.
சடலங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு முறையும் தடயவியல் நிபுணர்கள், நீதிபதிகள் மற்றும் ஊடகங்கள் முன்னிலையில் சடலப் பரிசோதனைகள் நடத்தப்பட்டு, மாதிரிகள் டிஎன்ஏ பரிசோதனைக்காக அனுப்பி வைக்கப்படுகின்றன.
காணாமல் போனவர்களின் உறவினர்கள், இங்கு கண்டெடுக்கப்படும் எலும்புக் கூடுகள் தங்களது அன்புக்குரியவர்களுடையதாக இருக்கக்கூடாது
என்ற பிரார்த்தனையுடனும், அதே சமயம் உண்மையைக் கண்டறிய வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்புடனும் காத்திருக்கிறார்கள்.
இந்த புதிய அகழ்வாராய்ச்சிகள், செம்மணியில் இன்னும் பல உண்மைகள் மண்ணுக்குள் புதைந்து கிடக்கின்றன என்பதையும், காணாமல் போனவர்களின் உறவுகளுக்கு நீதி கிடைக்கும் வரை இந்தப் போராட்டம் ஓயாது என்பதையும் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.
மனித உரிமைகள் தரப்பினரும், பாதிக்கப்பட்ட சமூகங்களும், இந்த புதிய அகழ்வாராய்ச்சிகள் சர்வதேச கண்காணிப்புடன் வெளிப்படையான முறையில்
நடைபெற வேண்டும் என்றும், கண்டறியப்படும் ஒவ்வொரு தடயமும் நீதிக்கான பாதையை வகுக்க வேண்டும் என்றும் அழுத்தம் கொடுக்கின்றனர்.
செம்மணியின் முக்கியத்துவம்:
ஒரு வரலாற்றுப் பாடமாகசெம்மணி மனித புதைகுழி சம்பவம் வெறும் ஒரு தனிப்பட்ட குற்றவியல் வழக்கு அல்ல. அது இலங்கையின் உள்நாட்டுப் போரின் போது நடந்த கொடூரங்களுக்கு ஒரு வலுவான எடுத்துக்காட்டு.
இது போர்க்கால வன்முறையால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வலியையும், அவர்களுக்கான நீதியின் அவசியத்தையும் வலியுறுத்தும் ஒரு வரலாற்றுப் பாடமாகும். செம்மணி, எதிர்காலத்தில் இத்தகைய அட்டூழியங்கள் நிகழாமல் தடுக்கவும் கடந்தகால தவறுகளில் இருந்து பாடம் கற்கவும் அவசியமான ஒரு நினைவுச் சின்னமாக திகழ்கிறது. இந்த புதைகுழிகள் அமைதி மற்றும்
நல்லிணக்கத்தை கட்டியெழுப்புவதில் பொறுப்புக்கூறலின் முக்கியத்துவத்தை நிரந்தரமாக நினைவூட்டும்.
மரணத்தின் மௌனத்தை கலைத்து வெளிவரும் இந்த உண்மைகள், ஒருவேளை, பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களுக்கு ஒருவித ஆறுதலை அளிக்கலாம். அத்துடன், இலங்கையின் போர்க்கால நீதி, பொறுப்புக்கூறல் தொடர்பான விவாதங்களை மீண்டும் உயிர்வித்திருப்பதுடன், மனித உரிமைகளுக்கு மதிப்பளித்து, கடந்தகால காயங்களை குணப்படுத்தும் ஒரு புதிய அத்தியாயத்திற்கான எதிர்பார்ப்புகளையும் உருவாக்கியுள்ளது.
“செம்மணி, நீதி கிடைக்கும் வரை, அமைதி காணாது என்பதை உலகுக்கு மீண்டும் ஒருமுறை உணர்த்துகிறது.”
